Recensie Componistenportet : Willem Boogman
Gezien 24 februari 2019, Orgelpark Amsterdam
Het concert begint als een wervelwind. Het orgel barst los en performer / zangeres Sandra Macrander wervelt over het podium, terwijl ze zacht teksten prevelt die we – zoals bedoeld- niet kunnen verstaan. Krachtig, dynamisch en intrigerend. Bovendien zijn we als luisteraars meteen opgezogen in de geweldige akoestiek van deze zaal in het Orgelpark. Dit was: ›Wals‹ uit: ›Nous le chant III‹ voor ›The Busy Drone‹.
Het is een middag waarin we als publiek verwend worden met in totaal acht stukken van Willem Boogman, onderbroken door twee kleine pauzes. Er komt bovendien een keur aan instrumenten voorbij. Strijkkwartet, blazers, een piccolosolo, zangsolo, pianosolo, accordeon en uiteraard: orgel. Het is afwisselend, rijk, interessant: een feest van de moderne muziek.
Willem Boogman (1955) speelt graag met ›het DNA van de muziek‹, zoals hijzelf zegt in zijn inleiding: ›De muzikale elementen zijn mijn materiaal waarmee ik als componist werk en waarmee ik dagelijks omga.‹
Boogman ontrafelt muziek en zet het opnieuw in elkaar zoals Mondriaan de schilderkunst heeft geabstraheerd tot het kern-DNA.
Bij Boogman leidt dit doorgaans tot een geamuseerde blik op muziek. In de kern is het niet ›zwaar‹, zoals veel moderne klassieke muziek, maar licht, positief, speels en esthetisch. Niet voor niks heet een serie solostukken van hem ›Genieting‹. Deze middag hoorden we ›Genieting VII voor piano‹ en ›Genieting VI voor piccolo.‹ Met name die laatste vond ik een muzikaal speelse verrassing. Ook hoor je zelden een solo-stuk voor piccolo.
Een mooie rol was uiteraard weggelegd voor het orgel. Nooit eerder hoorde ik het orgel zo anders dan hier. Niet het bekende pompeuze instrument, met de hoekige aanslag zoals het doorgaans te horen is, maar wederom: licht, sierlijk, zacht en speels.
Het tweede stuk van die middag ›Duik langs het koraalrif, Editie I‹ voor accordeon en automatische orgels (arr. Trevor Grahl) was een prachtig samengaan van accordeon en orgel. Muzikale lijnen die langs elkaar en over elkaar buitelen en in een subtiel spel. Organist Geerten van de Wetering maakte hierin meteen al indruk en bleef dat de hele middag doen. Met grote toewijding speelde deze man alles zoals het bedoeld leek te zijn en ook nog eens, voor zover ik kon horen, foutloos.
Ik ga niet ieder stuk bespreken, maar noem enkele die eruit sprongen. Na de pauze kregen we een goed uitgevoerde performance van Sandra Macrander, ditmaal met sterk verzorgde zang (mezzo-sopraan). Dit vormde een aangename afwisseling met de muziekstukken op deze middag en maakte het pallet aan muzikale vormen en dus ook theatrale vormen aangenaam rijk.
Na de tweede pauze kregen we nog blazers met het orgel in ›The Road to Here‹ en tot slot het ›Intermezzi. Modulationes super Passionem secundum Joannem‹ voor accordeon en strijkkwartet. Een prachtig stuk, waarmee Boogman de Johannes Passie in korte stukken heeft onderbroken. Dit heb ik eerder in zijn geheel gehoord in een kerk in Utrecht en vond het toen al indrukwekkend en zeer goed getroffen. Deze middag werd het bovendien perfect uitgevoerd. Het geluid van brekend glas in deze compositie is sterk gevonden, maar had ik liever achter de schermen zien gebeuren, dan in het beeld. Dit was een onbedoelde extra performance, die in concentratie afleidde waar het in dit stuk om ging: geconcentreerd luisteren. Een kleine kanttekening op een middag die al met al een feest was voor de moderne muziek.
Musici
Vincent van Amsterdam, accordeon
Janneke van Prooijen en Emma Breedveld, viool
Frank Brakkee, altviool
Eilidh Martin, cello
Ilonka Kolthof, piccolo
Bobby Mitchell, piano
het koperkwartet van Neo-fanfare 9×13
Arthur Kerklaan en Anneke Romeijn, trompet
Pierre Buizer, hoorn
Anton van Houten, trombone
Sandra Macrander, mezzosopraan en performer
Geerten van de Wetering, orgel
Back to top
Gezien 24 februari 2019, Orgelpark Amsterdam
Het concert begint als een wervelwind. Het orgel barst los en performer / zangeres Sandra Macrander wervelt over het podium, terwijl ze zacht teksten prevelt die we – zoals bedoeld- niet kunnen verstaan. Krachtig, dynamisch en intrigerend. Bovendien zijn we als luisteraars meteen opgezogen in de geweldige akoestiek van deze zaal in het Orgelpark. Dit was: ›Wals‹ uit: ›Nous le chant III‹ voor ›The Busy Drone‹.
Het is een middag waarin we als publiek verwend worden met in totaal acht stukken van Willem Boogman, onderbroken door twee kleine pauzes. Er komt bovendien een keur aan instrumenten voorbij. Strijkkwartet, blazers, een piccolosolo, zangsolo, pianosolo, accordeon en uiteraard: orgel. Het is afwisselend, rijk, interessant: een feest van de moderne muziek.
Willem Boogman (1955) speelt graag met ›het DNA van de muziek‹, zoals hijzelf zegt in zijn inleiding: ›De muzikale elementen zijn mijn materiaal waarmee ik als componist werk en waarmee ik dagelijks omga.‹
Boogman ontrafelt muziek en zet het opnieuw in elkaar zoals Mondriaan de schilderkunst heeft geabstraheerd tot het kern-DNA.
Bij Boogman leidt dit doorgaans tot een geamuseerde blik op muziek. In de kern is het niet ›zwaar‹, zoals veel moderne klassieke muziek, maar licht, positief, speels en esthetisch. Niet voor niks heet een serie solostukken van hem ›Genieting‹. Deze middag hoorden we ›Genieting VII voor piano‹ en ›Genieting VI voor piccolo.‹ Met name die laatste vond ik een muzikaal speelse verrassing. Ook hoor je zelden een solo-stuk voor piccolo.
Een mooie rol was uiteraard weggelegd voor het orgel. Nooit eerder hoorde ik het orgel zo anders dan hier. Niet het bekende pompeuze instrument, met de hoekige aanslag zoals het doorgaans te horen is, maar wederom: licht, sierlijk, zacht en speels.
Het tweede stuk van die middag ›Duik langs het koraalrif, Editie I‹ voor accordeon en automatische orgels (arr. Trevor Grahl) was een prachtig samengaan van accordeon en orgel. Muzikale lijnen die langs elkaar en over elkaar buitelen en in een subtiel spel. Organist Geerten van de Wetering maakte hierin meteen al indruk en bleef dat de hele middag doen. Met grote toewijding speelde deze man alles zoals het bedoeld leek te zijn en ook nog eens, voor zover ik kon horen, foutloos.
Ik ga niet ieder stuk bespreken, maar noem enkele die eruit sprongen. Na de pauze kregen we een goed uitgevoerde performance van Sandra Macrander, ditmaal met sterk verzorgde zang (mezzo-sopraan). Dit vormde een aangename afwisseling met de muziekstukken op deze middag en maakte het pallet aan muzikale vormen en dus ook theatrale vormen aangenaam rijk.
Na de tweede pauze kregen we nog blazers met het orgel in ›The Road to Here‹ en tot slot het ›Intermezzi. Modulationes super Passionem secundum Joannem‹ voor accordeon en strijkkwartet. Een prachtig stuk, waarmee Boogman de Johannes Passie in korte stukken heeft onderbroken. Dit heb ik eerder in zijn geheel gehoord in een kerk in Utrecht en vond het toen al indrukwekkend en zeer goed getroffen. Deze middag werd het bovendien perfect uitgevoerd. Het geluid van brekend glas in deze compositie is sterk gevonden, maar had ik liever achter de schermen zien gebeuren, dan in het beeld. Dit was een onbedoelde extra performance, die in concentratie afleidde waar het in dit stuk om ging: geconcentreerd luisteren. Een kleine kanttekening op een middag die al met al een feest was voor de moderne muziek.
Musici
Vincent van Amsterdam, accordeon
Janneke van Prooijen en Emma Breedveld, viool
Frank Brakkee, altviool
Eilidh Martin, cello
Ilonka Kolthof, piccolo
Bobby Mitchell, piano
het koperkwartet van Neo-fanfare 9×13
Arthur Kerklaan en Anneke Romeijn, trompet
Pierre Buizer, hoorn
Anton van Houten, trombone
Sandra Macrander, mezzosopraan en performer
Geerten van de Wetering, orgel
Back to top